“กรี๊ดดดดดด”
คนใต้ร่างดิ้นพร่านด้วยความรังเกียจเมื่อร่างหนาโน้มหน้ามาโลมเลียคองามระหงส์อย่างหื่นกระหาย
เขากระชากเสื้อผ้าของร่างบางให้หลุดออกอย่างไม่ถนอมมือจนเกิดรอยแดงบนผิวสีแทน
“อืม.....อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากจะเจ็บตัว”
“เอาหน้าสกปรกของเจ้าออกไปจากซอกคอข้านะ ไอ้สัตว์ชั้นต่ำ”
“
คำก็ต่ำสองคำก็ต่ำ งั้นลองโดนสัตว์ชั้นต่ำเอาสักหน่อยไหม จะได้รู้สึก...โอ้ย! ”
เพี๊ยะ!
“ปล่อยข้า!
อ๊ากกก
”
ริมฝีปากหนาจู่โจมโดยบดขยี้ริมฝีปากบางของคนใต้ร่าง
ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นแล้วควานหาความหวาน
แต่มิวายโดนกัดลิ้นอย่างแรงจนชักตัวออกแล้วฟาดมือหน้าลงบนหน้าสวยอย่างเต็มแรงจนหน้าหัน แต่ทว่าคนตัวเล็กยังไม่ยอมแพ้ ร่างหนาจึงชกไปที่ท้องแล้วขย้ำที่คอจนเลือดซึม แรงของวีก็หมดลงทันใด
“ฤทธิ์เยอะนักนะ
เดี๋ยวโดยแทงจะร้องขอชีวิตแทบไม่ทันแน่ ”
ด้วยความโมโห
ซีกอลจับวีให้คว่ำตัวแล้วยกก้นงอนให้อยู่สูงข้น
จากนั้นก็ควักแก่นกายใหญ่ที่คับพองภายใต้ร่มผ้าออกมาชักรูดสองสามที
แล้วจัดการสอดใส่มันเข้าช่องรักสีหวานโดยไม่ได้เบิกทางก่อน
“ กรี๊ด!!!! ”
“อ่า”
โฉมงามร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในครั้งแรกของตนเอง
มันเจ็บแปลบและหน่วงจนน้ำตาลไหลออกมาเป็นสาย ร่างหนาดันมันจนสุดลำแล้วแช่ไว้ชั่วครู่จากนั้นก็ขยับช่วงล่างด้วยความเร็วและถี่ จนร่างบางหายใจหอบ
นิ้วมือเรียวจิกผ้าปูที่นอนด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ
แต่ปนไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่อย่างบอกไม่ถูก
“อ่า!
ภายในตัวเจ้านี่ตอดรัดดีเหลือเกิน นี่ครั้งแรกหรอกรึ”
“ฮื่อ!
เอามันออกไปจากตัวข้า ฮรึก! มันน่าขยะแขยง...อ๊ะ! อ๊ะ!
”
“อ่าาาาา! ”
“ข้าเกลียดเจ้า
ไอ้หมาป่าสารเลว! ท่านพี่..ฮรึก....ช่วยข้าด้วย ”
เพี้ยะ!
“อ๊ะ!”
มือหนาย้ายจากการจับสะโพกผายมาขยำก้นงอนเล่น
แล้วตบมันจนขึ้นสี มืออีกข้างเลื้อยมาจับดอกบัวตูมอย่างสนุกมือ
เขี่ยยอดเม็ดนั้นไปมา
“ยะ..หยุดนะ อือ...ปล่อย”
เสียงอ้อนวอนด้วยความทรมานและเจ็บใจของร่างบาง ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ในขณะที่ร่างหนาก็ใส่แรงกระแทกเข้าไปไม่ยั้งมือ
“ร้องออกมาสิ! ร้องออกมาดังๆ ข้ารู้ว่าเจ้าก็ปรารถนาแบบนี้ ”
“ไม่! อร๊าง! ”
“ครางออกมาสิ เจ้าจะได้ปลดปล่อย ”
พลั่กๆ
เสียงกระแทกเสียดสีของเนื้อเปล่าที่แสนน่าอายดังระงมไปทั่วห้อง เสียงที่ดูแข็งแรงก็สั่นคลอนไปกระแรงของอสุราตนนี้ ร่างบางพยายามกั้นเสียงร้องที่น่าอายของตนเองไว้ เธอกัดปากตัวเองจนน้ำสีแดงไหลซึมออกมาจากปาก ใบหน้าสวยไหลอาบไปด้วยคราบน้ำตา
“ฮรึก! ฮรึก! ”
“อืม....กลิ่นกายของเจ้านี่ก็หอมไม่เบา ”
“ฮื่อ....ออกปะ..ไป ”
ร่างหนาพลิกตัวร่างบางให้กลับมานอนหงายโดยที่ท่อนล่างยังเชื่อมกันอยู่ เขาใส่แรงกระแทกอย่างหนักหน่วงโดยที่แรงไม่ตก แล้วโน้มตัวลากลิ้นเลียวนตรงท้องแบนราบขึ้นไปยังยอดอก มุดหน้าซุกระหว่างดอกบัวใหญ่ทั้งสองแล้วใช้ปลายลิ้นสัมผัสยอดของมัน พร้อมดูดดึงเหมือนทารกดื่มนมแม่
จ๊วบ....
“อ๊า! อย่ากัด..มันเจ็บ”
“ยอดอกสวยเสียจริง อืม.....ไม่เห็นเหมือนหมาป่านางอื่นที่ข้าเคยสัมผัส”
“ฆ่าข้าเถอะไอ้หมาป่าหื่นกาม "
“เจอของดีหายากแบบนี้ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยไปง่ายๆหรอ...อ่าห์ ”
“ฮรึก! ”
คนข้างบนยังคงกระหน่ำแรงเข้ามาจนร่างบางจุกเจียนตาย น้ำใสเริ่มแห้งเหือดเพราะวีร้องจนแทบไม่เหลือน้ำให้ไหล
“จะถึงแล้ว! ”
“อื้อ! ”
“อ่าาาาาาาาห์! ”
วินาทีแทบหยุดหายใจ ซีกอลกลับมาจับสะโพกผายแล้วรวบรวมแรงถาโถมเข้าไป ชักแก่นกายร้อนลำใหญ่เข้าออกจนสุดด้วยความถี่ที่เพิ่มขึ้นอีก จนในที่สุดก็ถึงจุดสุดยอด น้ำสีขาวขุ่นจำนวนมากไหลย้อนออกมาข้างนอกช่องทางรักสีหวาน
ร่างบางสัมผัสได้ถึงความอุ่นของน้ำรักนั้น แต่ก็รู้สึกสะอิดสะเอียนที่ต้องรับมันเข้ามาในร่างกาย แก่นกายร้อนใหญ่ยังคงค้างไว้ที่ช่องทางพิศวาทแต่หาได้ลดขนาดลงไปไม่ ร่างหนาล้มตัวลงข้างๆ ร่างบางรวบรวมแรงที่เหนือยน้อยนิดผลักให้เขาออกไป
“อะ..ออกไปซะ! ”
“เจ้าคิดว่ามันจะจบที่รอบเดียวอย่างนั้นรึ"
“ฮื่อ.....”
ซีกอลลุกมาคร่อมตัววีอีกครั้งแล้วโน้มมากระซิบข้างหู ก่อนจะเริ่มบทลงโทษพิสวาทในรอบถัดไปด้วยความหื่นกระหาย ร่างบางหมดแรงต่อสู้ ได้แต่จำยอมให้สัตว์เดียรัจฉานที่นางเกลียดขืนใจและร่างกายต่อไป เปลือกตาบางกระพริบลงไล่น้ำตาที่เกิดขึ้นมาใหม่จนไหลอาบหน้า ถึงแม้ว่ามันจะดูน่าสงสาร แต่ก็ไม่มีความปราณีใดๆจากอสุรกายหน้าขนตัวนี้
วีได้แต่ต้องจำยอมรับความเจ็บปวดแทบใจจะขาดนี้เพียงลำพัง.......
